வாரணாசி

வாரணாசி

பெரும்பாலும் ஒரே

மாதிரியான சிறிய ரெட்டைத் திண்ணைகளும், திண்ணையின் மேலிருந்து சரியும் தாழ்வார ஓட்டு முகப்பை இரண்டு மரத்தூண்கள் தாங்கிக் கொண்டிருக்கும்படியான வளைவு வளைவான சொருகு ஓடு வேயப்பட்ட வீடுகளிருக்கும் பழமையான தெருவிற்குள் அந்த வாகனம் நுழைந்தது . .

எல்லா வீட்டின் முற்றங்களிலும் விடுபடாமல் நெளிவு நெளிவான வெள்ளைக் கோலங்களிருந்தது. பாலாமணி கையைக் காட்டி கோலமிடப்படாத இடது பக்க வீட்டின் முற்றத்தில் வாகனத்தை நிறுத்தச் சொன்னான் . வெளியே நான்கைந்து வயசாளி ஆண்கள் நின்று கொண்டிருந்தார்கள் .

இறங்கி வண்டியின் முகப்பை தெருவிலிருந்து வெளியேறும் பாதை நோக்கித் திருப்பி நிறுத்துமாறு ஓட்டுனரிடம் சொன்னான். பாலாமணியின் ஒரு கையில் கறுத்த கோழியும் , மறு கையில் அரசு முத்திரையிருக்கும் ஓரிரு காகிதங்களுமிருந்தன. வீட்டிற்குள் நுழையப் போனவனை நிறுத்தி ஒரு பெரியவர் சொன்னார்.

”ஏன்டா, பாலாமணி நீயாவது அவகிட்டசொல்லக் கூடாதா ? ''

ஏற்கனவே அஞ்சாறு வருஷம் படுக்கைல கிடந்த உடம்பு ...அவ்வளவு தூரம் தாங்காதுடா . பூரணி கிட்ட சொல்லு. சட்டுபுட்டுன்னு இங்கேயே எல்லா ஈமக்காரியத்தையும் முடிச்சிப்புடலாம் ."

‘’நீங்க செத்த நேரம் கம்முனு இருங்க மாமா‘’ சொல்லியவாறு வீட்டிற்குள் நுழைந்தான். மாதவனின் இறந்த உடலின் தலைமாட்டில் பாந்தமாய் சிறிய திரி நாவிலிருந்து விளக்கொன்று சுடர் விட்டுக் கொண்டிருந்தது. பழமையான மூன்று கட்டு வீடு. நடுக் கட்டிலில் கிடத்தியிருந்தார்கள். .

அருகாமை வீட்டிலிருந்து மூன்றோ, நான்கோ வயசான பெண்கள் , பாலாமணியின் மனைவி, அவர்களின் இரண்டு பெண் குழந்தைகள் , வீட்டின் நுழைவாயிலில் திண்ணையில் நான்கைந்து ஆண்கள்… அவ்வளவுதான் கூட்டம் .

பூரணி பாலாமணியைப் பார்த்ததும் கேள்வியைப் போல் முகத்தை வைத்து அவனைப் பார்த்தாள் . அவன் வீட்டின் சமையல் கூடத்திற்கு அவளை வரச் சொல்லி சைகை காட்டிவிட்டு முன்னால் போனான். இடுப்பில் சுற்றியிருந்த நிறம் மழுங்கிய மஞ்சள் நிறப் பையிலிருந்து பணத்தை எடுத்து அவளிடம் கொடுத்தான்.

‘’நாலஞ்சு இடத்துல அலைஞ்சிட்டேன் . பிணத்தைத் தூக்கிட்டு வாரணாசி வரைக்கும் வர எந்த ஆம்புலன்ஸ் வண்டியும் முதல்ல தயாரில்லை. வர ஒத்துக்குறவனும் நோக்கத்துக்கு வாடகை கேக்குறான். இந்த வண்டிக்காரன் மட்டும்தான் ஒத்துக்கிட்டான் . வாடகை கொறச்சல்தான். ஆனா வண்டி கொஞ்சம் பழசு . பின்னாடி குளிர் பதனமெல்லாம் நல்லாவே வேலை செய்யுது. மூணு, நாலு நாள் ஆனாலும் உடம்பு தாங்கும். கெடாது. அவன்கிட்ட கேட்டுட்டேன். மூணாம் நா சாயுங்காலத்துக்குள்ள போயிறலாம்னு சொன்னான்.’’

பூரணி அவனைப் பார்த்தபடியிருந்தாள்.

‘’இந்தா‘’ கையிலிருந்த அரசுமுத்திரைக் காகிதத்தைக் கொடுத்தான். ''அவ்வளவு தூரம் எடுத்திட்டு போறச்ச . வழில மறிச்சி போலீசுக்காரங்க கேக்க வாய்ப்பிருக்கு . அதான் கவர்ன்மெண்ட் டாக்ட்ரப் பிடிச்சி ‘டெத் செர்டிபிகெட்‘ வாங்கிட்டு வந்தேன். பத்திரமா வச்சிக்கோ.‘’ வாங்கிக் கொண்டாள் .

தலையைத் திருப்பி காசிப் பானையைப் பார்த்தவாறு சொன்னான்.

‘’மன்னிக்கணும் பூரணி என்னால வர முடியல‘’

அவளின் உதடுகள் நீர் படாமல் உலர்ந்து ஒட்டிக் கொண்டு பிரிய முடியாமல் பிரிந்தது.

''பரவால்ல.....’’ அவ்வளவுதான்பேசினாள்.

பாலாமணி பூரணியின் பெரியம்மா மகன். சகோதரன் உறவு. ஓரிரு வயதுதான் அவளினும் குறைவாயிருக்கும் . பூரணிக்கு நாற்பதை நெருங்கும் வயது. குழந்தைப் பேறில்லை . உறவினர்கள் யாரும் அவளோடு பெரிதாய்ப் புழக்கத்திலில்லை.

பூரணி காண்போரிடமெல்லாம் பணம்கேட்பாள் என்பதுதான் பெரும்பாலும் அவர்களின் குற்றச்சாட்டு. ஓரளவிற்கு அது உண்மைதான். இப்போது கூட மாதவனின் இறப்பிற்கு அதிகம் பேர் வராததிற்குக் காரணம் அதுவாகத்தானிருக்கும்.

படுக்கையில் விழுவதற்கு ஆறேழு வருடத்திற்கு முன் வரை மாதவன் கும்பகோணம் விசாலம் சிட்ஸில் உதவி மேலாளராக வேலை பார்த்தான். கை நிரம்பும் சம்பளம் . வேலைப் பளுவெனக் காரணம் சொல்லி மெல்ல குடிப் பழக்கமும் , சீட்டாட்டமும் துவங்கியது. வாரக் கடைசியில் மீனாட்சி லாட்ஜில் அறையெடுத்து இரவெல்லாம் குடியும் சீட்டாட்டமும் தொடர்ந்தது. அப்போதெல்லாம் சனிக்கிழமை மாலை துவங்கும் ஆட்டம் ஞாயிற்றுக்கிழமை மதியம் வரை நீளும். ஒரு சிலர் மட்டும் வீட்டிற்குப் போய் தலை காட்டி விட்டு பின் மீண்டும் வந்து ஆட்டத்தைத் தொடர்வார்கள் . மாதவன் இரவு வேலை , கணக்கு முடிக்க லேட்டாகி விட்டது எனக் காரணம் சொல்லுவான்.

பூரணி கொஞ்சம் கடுமை காட்டத் துவங்கியதும் மது வாடை போன பின் லாட்ஜிலிருந்து அதிகாலை கிளம்பி உறக்கச் சொக்கோடு வீட்டு வாசலைத் தட்டி நிற்பான். ஒரு நாள் அதிகாலையில் மது போதையோ, உறக்கக் கலக்கமோ , அல்லது ரெண்டும் கலந்துமா தெரியவில்லை. வீட்டிற்கு வரும் வழியில் விபத்தாகி ரெத்தக் காயத்தோடு கிடந்தான்.

எதிலோ மோதியோ அல்லது எதுவும் மோதியோ தெரியாது, விபத்தில் தண்டுவடம் உடைந்து விட்டது . உயிரை மீட்டெடுக்க பெரும் பொருட் செலவு . மாதவனின் அலுவலகத்தில் சிறியதாய்ப் பணம் கொடுத்தார்கள். வீட்டில் சமீபத்தில் சேமிப்பென்று பெரிதாய் ஒன்றுமில்லை. கையிலிருந்த கடைசி பொன் நகை வரை விற்றும் மருத்துவச் செலவு அடைபடவில்லை . அப்போது ஆரம்பித்ததுதான் .உறவினர்களிடம் கடன் கேட்கத்து வங்கியது.

எவ்வளவு செலவு செய்தாலும் மாதவனை முழுதாய் மீட்க முடியவில்லை . மருத்துவமனையிலிருந்து வீடு திரும்புகையில் நிரந்தரமாய் இனி கழுத்துக்குக் கீழ் இயக்கமிருக்காது. மிச்சமிருக்கும் வாழ்நாளை படுக்கையில்தான் கழிக்க முடியும் வேறு வாய்ப்பில்லை என்று சொல்லி விட்டார்கள் .வீட்டிற்குத் தூக்கி வந்து விட்டாள். மாதவனின் வயதான பெற்றோர்கள் இவளைத்தான் குறை சொன்னார்கள் . ஆரம்பத்திலேயே குடிப்பதை அறிந்து கண்டிப்பாய் நடந்திருந்தால் இப்படி நடந்திருக்க வாய்ப்பில்லை என்று சொல்லி விட்டு அவளை அப்படியே கைவிட்டு விட்டுக் கிளம்பி விட்டார்கள் .

ஏறக்குறைய எல்லா உறவினர்களுமே எந்த மாற்றமுமில்லாமல் அப்படித்தான் செய்தார்கள். அதன்பிறகு இப்போது வரை யாரும் இந்த வீட்டிற்கு வருவதில்லை . பாலாமணி மட்டும் அடிக்கடி வந்து பண உதவிகள் செய்து வந்தான் .ஆரம்பத்திலெல்லாம் மாதவன் பூரணியைப் பார்த்து கண்ணீர் வடிப்பான் . தன்னால்தான் பூரணியின் வாழ்வு இவ்வளவு மோசமான நிலையை அடைந்து விட்டதாகப் புலம்புவான் . பெருவாரியாய் அவளிடம் மன்னிப்பு கேட்பான் . அதுவும் சிறிது நாளைக்குதான்.

பின் அவனும் நீ ஆரம்பத்திலேயே என்னைக் கண்டு கொள்ளாமல் விட்டதால்தான் நான் இப்படியான நிலையை அடைந்து விட்டேன் என புகார் கூறத் துவங்கினான் . பூரணி எப்போதும் போல் எதுவும் பதில் பேசமாட்டாள் .மௌனமாய் ஓரிரு துளி கண்ணீர் வடிப்பு… அவ்வளவுதான் அங்கிருந்து நகர்ந்து விடுவாள்.

எது என்ன ஆனாலும் மாதவனை அதிகாலையிலேயே குளிப்பாட்டி விட வேண்டும் . பின் நல்ல வெளுத்த வேஷ்டியை உடுத்திவிட்டு கிழக்கு திசைக்கு அவனைக் காட்டி நெற்றியில் திருமண் இடச் சொல்லுவான்.

இயக்கமற்று துவண்டு கிடக்கும் கரங்களை அவளிடம் சொல்லி அள்ளி எடுத்து ஒரு சேர வைத்து சுவாமிகளின் திரு உருவப் படங்களை நோக்கி ஒரு கும்பிடு, விஷ்ணு சகஸ்ர நாமம், அதின் பின் சில மந்திர உச்சரிப்புகள், அதன் பின்தான் உணவூட்டச் சொல்வான்.

இறுதியில் மருந்திட்டு அவனைக் கிடத்துவாள். இடையில் சிறு நீர், மலம் கழிக்க வேண்டுமென்றால் கத்தி அழைப்பான். பூரணிதான் அள்ளிப் போட்டு, துடைத்தெடுப்பாள். பூரணி தனது கடமையாய் நினைத்து எல்லாவற்றையும் சரியாக எந்த முகச் சுழிப்பும், எரிச்சலுமில்லாமல் செய்து வந்தாள் . மாதவன்தான் எதற்கெடுத்தாலும் நொட்டை சொல்லிக் கொண்டிருப்பான்.

உப்பு சேர்மானம் சரியில்லையென உணவை அவள் முகத்தில் துப்புவான். பூரணியை வீட்டின் நிலைப் படியைத் தாண்ட விடமாட்டான் .மளிகை , காய்கறி என எதற்கும் கடை வீதிக்குப் போக விடமாட்டான் . போனவள் திரும்ப வீடு வரமாட்டாள் . தன்னை இப்படியே விட்டு விட்டு வேறு யாருடனோ பேருந்து ஏறிவிடுவாளென. பயம் கொள்ளத் துவங்கினான் .

எந்தப் பொருளென்றாலும் மளிகைக் கடையில் சொல்லி, வீட்டில் எடுத்து வந்து சேர்க்கும்படிக்கு சொல்லச் சொல்வான் .மளிகைக் கடையிலிருந்து பொருட்கள் கொண்டு வருபவன் இளம் வயதினனாய் இருந்து விட்டால் அவ்வளவுதான் . நிமிடத்திக்கொருமுறை அவள் தன் கண்முன்தான் இருக்கிறாளா என்று சோதித்துக் கொண்டே இருப்பான் . அவன் கண்ணிலிருந்து ஒரு ஐந்து நிமிடம் அவள் நகர்ந்தால் போதும். எவனோடு படுத்த .? என்னால முடியலன்னுதான இப்படிப் பண்ற என்று கத்தி கூப்பாடு போடுவான் .

ஊரிலிருக்கும் அத்தனை கடவுளையும் கூப்பிட்டு என்னை ஏன் இப்படி ஆக்கிட்ட பகவானே, வேகமா என்ன எடுத்துக்கோ என்று அழுது அரற்றுவான். பூரணியின் சிவந்த நிறமும் , இளமையும் , அவனது இயலாமையும் , கையாலாகாத்தனமும் உருத்திக் கொண்டேயிருக்கும் .பாலாமணி அவளின் சகோதரன் முறை . உறவுகளில் அவன் ஒருவன்தான் இவளுக்குப் பலவகையிலும் உதவியாயிருப்பவன். அவன் பல நேரங்களில் பாலாமணியையும் இவளையும் இணைத்துப் பேசுவான்.

நீ இவ்வளவு அழகாயிருப்பதால்தான் அவன் உனக்குப் பணம் அளிக்கிறான் என்று வாயும் , மனதும் கூசாமல் பலி போடுவான். பாலாமணிக்குத் தெரிந்து அவன் இந்த ஆளை விட்டு விட்டு என் வீட்டுக்கு வா என்று கோபமாய் ஏசினான். அழுதபடி எதற்கும் மறுத்து விட்டாள் . அழுகை அழுகை அது மட்டும்தான் அவளுக்குத் துணையாயிருந்தது.

சில நேரங்களில் சொற்களால் அனுதினமும் தன்னைச் சாகடிக்கும் இவனை கழுத்தை நெரித்துக் கொன்று விடத் தோணும் அவளுக்கு. அதன்பின் இருட்டறையில் குன்னிக் கொண்டு அமர்ந்தபடி சத்தம் வராதவாறு தன்நிலையை எண்ணி கேவிக் கேவி அழுவாள்.

பூரணியிடம் இப்போதெல்லாம் உடல் முழுக்க இறுக்கமும் , பெரும் அமைதியும் குடிகொண்டு விட்டது . மோசமான சொற்களை கேட்டுக் கேட்டு அவளின் உடல் இறுக்கமான கற்களைப் போன்று மாறிவிட்டது. ஆனால் காதுகள் மட்டும் நெகிழ்வான சதைத் துளையாய் இருக்கிறதாய் உணர்கிறாள். எவ்வளவு முயன்றும் அது மட்டும் கல் தன்மைக்கு மாறாமலிருக்கிறது .

அதுவும் அப்படியாக மாறிவிட்டால் எந்தச் சொல்லும் தன்னைக் காயப்படுத்தாது என்று நம்பத் துவங்கினாள். மாதவனின் வைத்தியத்திற்கென சுற்றியிருந்த அத்தனை மனிதர்களிடமும் கடன்வாங்கி விட்டாள்,.

பாலாமணியிடமும் கணக்கு வழக்கில்லை . இப்போதெல்லாம் அவன் வீட்டிற்குள் வருவதில்லை . வாசலிலேயே பணத்தைக் கொடுத்து விட்டு நிமிடத்திற்குள் கிளம்பிவிடுவான். ஐந்தாறு வருடமாய்ப் படுக்கையில் கிடந்து மாதவனின் உடல் மிகவும் தேய்மானமாகி விட்டது . கையும் காலும் சூம்பி, தலை மட்டும் பருத்து தெரிந்தது .

இறுதியாய் சேஷாத்திரி டாக்டர்தான் சொன்னார். இன்னும் சொற்ப வாழ்நாள்தான். மூணு மாசம் கூட அதிகம் . எந்த ஒளிவுமில்லாமல் மாதவனின் முன்னால் வைத்தே சொல்லிவிட்டார் . மாதவன் ஓங்கி ஓங்கி அழுதான். வாழ பிரயாசை கொண்டவனைப் போல்அரற்றினான் . தாரை தாரையாய்க் கண்ணீர் விட்டான் . பூரணியின் காது கொஞ்சமாய்க் கல்லின் தன்மைக்கு மாறி விட்டது போல . எந்த அதிருப்தியும் இல்லை .திருப்தியும் இல்லை . ஆறேழு வருடமாய், கண்ணீர் மட்டும் உலராமல் அவ்வப்போது கசிந்து கொண்டேயிருந்தது.

ஒரு அதிகாலையில் நீராடிவிட்டு சுவாமி கும்பிடு முடிந்ததும் பூரணியிடம் கேட்டான் . பூரணி எந்த ஜென்மத்தின் கடனோ நீ எனக்காக நிறைய செஞ்சிட்ட .. பார்த்த இடத்துலலாம் கடன் வாங்கி வைத்தியம் பண்ணிட்ட . கடைசியா எனக்காக இந்த ஒண்ண மட்டும் செஞ்சிடு.''

பூரணி என்ன என்பது போல் அவனை ஏறிட்டுப் பார்த்தாள்.

”எனக்கு அடுத்த பிறப்பு வேண்டாம், வேதத்தையும் சாஸ்திரத்தையும் நம்புறவனா சொல்றேன் . சாஸ்திரப்படி இறந்த உடலை எடுத்துப் போய் வாரணாசில கொண்டு போய் எரிச்சி சாம்பல கங்கைல கரைச்சி விட்டா எனக்கு பிறப்புச் சங்கிலி அறுபட்டு, மறு ஜென்மம் இல்லாம போகும். எனக்காக இது ஒரு காரியத்த மட்டும் மறுக்காம செய்வியா ?

ஒருவித வணங்குதலோடும், நன்றியோடும் பார்த்தான்.

பூரணி சிறியதாய்த் தலைஆட்டினாள்.

இருவருமே இறப்பின் நாளை எதிர் நோக்கி அந்த நாளுக்காகக் காத்திருந்தார்கள். மாதவன் இருக்கிற நாட்களை முழுக்கப் பார்த்து விட வேண்டுமென்று இரவும் பகலுமாய் முழுக்க உறங்காமலேயே இருந்தான். அடிக்கடி பூரணியை அருகழைத்து அமர்த்தி அவளின் முகத்தைப் பார்த்துக் கொண்டேயிருந்தான் .தீடிரென வெடித்து அழுதான். பூரணி எப்போதும் போல் இறுக்கமாயிருந்தாள்.

மாதவன் அடிக்கடி கேட்டுக் கொண்டேயிருந்தான் . நான் இறந்ததும் நீ வேறொரு கல்யாணம் பண்ணிப்பல ?நீ பாவம், பூரணி. கட்டிக்கோ . என்ன கட்டிக்கிட்டு ரெம்ப கஷ்டப்பட்டுட்ட . அவன் முகத்தை ஏறிட்டு எந்தச் சலனமுமில்லாமல் பார்ப்பாள் . சிறிது நேரம் கழித்து பூரணியை அழைத்து நீ வேற கல்யாணம் பண்ணிக்காத பூரணி. உன்ன வேற யாரும் தொடக் கூடாது. இப்படியே இருந்திரு.

‘’ஏன் இருக்க முடியாதா ? அப்படித்தான் இருக்கணும் என்று கூறி, பற்களைக் கடித்துக் கொண்டுஅழுவான். பூரணி இப்போதும் அவன் முகத்தை ஏறிட்டு எந்தச் சலனமுமில்லாமல் பார்ப்பாள். காது முழுக்க நிரம்பிக் கிடக்கும் இந்தச் சொற்களையெல்லாம் செரிக்கமாட்டாமல் கிடந்தாள்பூரணி.

இன்று அதிகாலையில்தான் உயிர் பிரிந்தது. இன்று அழுகையில்லை . இப்போதும் இறுக்கமாய் முகத்தில் சிறு சலனமுமில்லாமல் அவன் முகத்தை ஏறிட்டபடி வீட்டிற்குள் நின்று கொண்டிருந்தாள் . மாதவனின் உடலை முகம் மட்டும் தெரியும்படிக்கு வெள்ளை காடாத் துணியால் ஒருவன் சுற்றினான் . ஒரு சிறிய கைப்பையில் இரண்டு மாற்றுத் துணிகளை எடுத்து வைத்து பாலாமணியின் மனைவி வந்தாள்.

வெளியே வண்டியை பாலாமணி காட்டிய திசைக்கு திருப்பி வைத்துவிட்டு காரிலிருந்து நட்ராஜ் தரைக்கு இறங்கினான் . எதோ ஒரு வீட்டிலிருந்து தீ கங்குகுள் பால் சாம்புராணியைப் போட்டு வாசனையைப் பெருக்கிக் கொண்டிருக்கிறார்கள் போல. வாசனை வீட்டிலிருந்து தெருவுக்குள் இறங்கி வந்து கொண்டிருந்தது.

வேறொரு வீட்டிலிருந்து க்ரிஷ்ணனின் பிருந்தாவனப் பாடல்களின் ஓசை தம்புராவின் பின்னணியோடு அறுந்து அறுந்து செருமலோசையோடு கசிந்து வந்தது . யாரேனும் ஒரு பெண் பழகிக் கொண்டிருப்பாள் போல. நடுவிலிருந்து கொஞ்சம் பசுஞ்சாணம் , ஈர வைக்கோல் வாடை கலந்த தொழுவத்தின் வாசனை அடித்தது.

நட்ராஜுக்கு நாற்பத்தியொரு வயது .

மனைவி இவனிடமிருந்து விலகி வேறு திருமணம் செய்து கொண்டாள். .எந்த மனிதரின் மேலும் அவனுக்குத் திடகாத்திரமான நம்பிக்கையில்லை. சிறு வயதிலிருந்து மோட்டாரில் இருக்கிறான் . நான்கு ஆண்டுகளாய் சொந்தமாக இரண்டாம் கை மாறிய ஆம்புலன்ஸ் வாகனமொன்று வைத்து ஓட்டுகிறான்.

ஒரு சிகரெட்டை எடுத்துப் பற்ற வைக்க நெருப்புக் குச்சி தேடி எங்கிருந்தோ பற்ற வைத்து விட்டு வந்தான்.

பாலாமணி கிளம்பலாமா என்று கேட்டான்.

.தலை அசைத்ததும் வந்து ஒரு கை பிடிக்க முடியுமா என்று கேட்டான். நட்ராஜ் மறுத்து விட்டான் .

பின் மனது கேட்காமல் பாலாமணியின் முதுகை நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தான். வீட்டிற்குள் நுழைந்ததும் முதலில் பூரணியைத்தான் பார்த்தான் . இந்த இறப்பிற்காக இல்லாமல் பல ஆண்டுகளாய் வேரூன்றிய சோகம் கூடிய முகம் . பாலாமணி தலைமாட்டில் பிடிக்கும்படி சொன்னான் . பாலாமணியும் வேறொருவரும் உடலைப் பிடித்துக் கொள்ள நட்ராஜ் பின்னோக்கி தெருவிற்கு நடந்தான் . வாகனத்தின் இரண்டு கதவுகளும்தான் நெஞ்சைத் திறந்து கொண்டு நிற்பது போல் நின்றன. நட்ராஜ் மேலேறி தலையை வாகனத்திற்குள் நுழைத்தான். முழு உடலும் நுழைந்ததும் பூரணி வீட்டிலிருந்து வெளியேறினாள்.

அவள் பாதங்கள் அந்தத் தெருவில் நடந்தே பல ஆண்டுகள் ஆகியிருந்தன. வண்டியில் ஏறி அமர்ந்தாள் . சில வீடுகளிருந்து பெண்கள் எட்டிப் பார்த்து எதோ பேசிக் கொண்டார்கள் . பாலாமணி மாற்றுத் துணி அடங்கிய கைப்பையை அவள் காலடியில் வைத்தான். வேறொருவன் இரு கால்களும் கட்டியிருந்த கறுத்த கோழியை மாதவனின் உடலிருக்கும் சிறு கட்டில் மாதிரியான அமைப்பின் கால்மாட்டில் கட்டி வைத்தான் .

இது எதற்கு என்பதுபோல் பாலாமணியைப் பார்த்தாள்.

”இது சாஸ்திரம். சனிப் பொணமில்லையா'' என்று சொல்லி விட்டுக் கதவடைத்தான் . அந்தக் கோழியும் இவளைப் போலவே எந்தச் சப்தமும் இல்லாமல் இறுக்கமாயிருந்தது . சிறிது நேரத்தில் வாகனம் கிளம்பியது. கதவின் மேல் பொருத்தியிருந்த வெளிப்படையான கண்ணாடியின் வழியேப் பார்த்தாள் .

எல்லா வீடுகளும் பின்னோக்கிச் சென்று கொண்டிருந்தன. பாலாமணி மூடிய கதவின் வெளி நின்று எதோபே சினான். வாசலில், திண்ணையில் நிற்கும் மனிதர்கள் ஏதேதோ பேசினார்கள். அவளுக்கு எதுவும் கேட்கவில்லை. ஒரு நிமிடம் காது முழுக்க இறுகி, கல்லாய் மாறி விட்டதாய்த் தோன்றியது.

கடந்து போகும் கும்பகோணத்தின் தெருக்களைப் பார்த்தபடியிருந்தாள். எந்த நினைவுகளும் , காட்சிகளும் உள் தங்காது கலைந்து கொண்டேயிருந்தன. வாகனம் கும்பகோணத்தின் வெளிப்புறம் வந்து அகலமான கருப்புச் சாலைக்கு வந்தது. உடலில் சட்டென குளிர் அறைந்தது . தான் இருக்கும் இடத்தை உணர்ந்தாள் . தப்ப முடியாத இறுக்க மூடிய ஒரு சிறிய அறைக்குள் இருப்பது மாதிரி உணர்ந்தாள் .

எதிரே இருக்கும் மாதவனின் உடலின் வாயைப் பார்த்தாள் . அந்த வாய் எப்போது வேண்டுமானாலும் திறந்து, தன்னை மோசமாகப் பேசக் கூடுமென்று பயப்படத் துவங்கினாள்.

தன்னால் இந்த உடலோடு இவ்வளவு தூரம் பயணம் செல்ல முடியாது. மறுபடியும் வீட்டிற்கு எடுத்துப் போய் இங்கேயே எரித்து விடலாம் என்று நினைத்தாள் . சட்டென மூச்சு முட்டுவதைப் போல் உணரத் துவங்கினாள். பார்வையை வேறு எங்கோ மாற்ற நினைத்து, கோழியின் மீது எடுத்துச் சென்றாள் . கோழி அவளையேப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தது .

வாகனத்தின் முன் பக்கத்திற்கும், அதன் பின்பக்கத்திற்கும் தொடர்பிலிருக்கும் சிறிய கண்ணாடிக் கதவைத் திறந்து நட்ராஜை வண்டியை நிறுத்துமாறு சொன்னாள். அவனுக்குக் கேட்கவில்லை. நிறுத்தி கதவைத் திறக்கச் சொல்லி சப்தமாய் அவனிடம் சொன்னாள் . வண்டியை ஒரு ஓரமாக நிறுத்தினான் .

ஒரு கணம் தன்னால் பேச முடியுமா, என் நாவுகள் கல் நாவு இல்லை என்பது போல் நினைத்துக் கொண்டாள். கதவு திறக்கும் ஓசைக்காகக் காத்திருந்தாள் . திறக்கப்பட்டதும் கீழே வேகமாக இறங்கி நன்றாக மூச்சு எடுத்தாள் . ஆசுவாசமாயிருந்தது . தனிமையான சாலையைப் பார்த்தாள். சாலையோரங்களில் வரிசை தப்பாமல் மரங்களிருந்தன . இந்த ஏழு ஆண்டுகளில் தன் கண்கள் இதைக் கூடப் பார்க்கவில்லையே என்று தன்னைத் தானே நொந்து கொண்டாள் .

அந்தக் கோழியின் கட்டைஅவிழ்த்து, அதை விடுவிக்க முடியுமா ? என்று கேட்டாள். அவன் கோழியை ஒரு கையில் பிடித்துக் கொண்டு மறு கையால் கட்டை அவிழ்த்துத் தரையில் இறக்கிவிட்டான் . அது புளியமரத்தின் ஓரமாகச் சப்தமிட்டவாறு ஓடியது.

மீண்டும் தன்னால் மாதவனின் அருகில் போய் அமர்ந்திருக்க முடியாது என்று நினைத்தபடி அந்த உடலைப் பார்க்காமல் கதவைச் சாத்த சொன்னாள் . நட்ராஜ் குழப்பமாய் கதவைச் சாத்தினான் . அவள் வாகனத்தின் முன் இருக்கை நோக்கி நடந்தாள் . தனக்கு அடிக்கடி சிகரெட் பிடிக்க வேண்டுமென்று நட்ராஜ் சொன்னான் . அவள் எந்தச் சலனமுமில்லாமல் நடந்து முன்னிருக்கையில் அமர்ந்தாள் .

அவனும் வந்து ஓட்டுநர் இருக்கையில் அமர்ந்தபடி பின்னாடிதான் குளிர்ப் பதனம் இருக்கிறது. முன்னால் வெக்கைதான் என்று சொன்னான் . அவள் வெறுமெனே கண்ணாடியின் வழியாக சாலையை நோக்கி உறைந்த கண்களால் பார்த்தபடியிருந்தாள். வாகனம் கிளம்பியது.

மதிய உணவிற்காய் நட்ராஜ் வாகனத்தை நிறுத்தினான் . அவள் விருப்பமில்லையெனச் சொல்லி, மறுத்து தலையசைத்து விட்டாள் . நட்ராஜ் போன வேகத்தில் ஒரு தேநீர் மட்டும் பருகிவிட்டு மீண்டும் வந்து விட்டான் .

அவனுக்கு சிகரட் பிடிக்காமல் என்னவோ போலிருந்தது . சாப்பிட எதுவும் வேண்டுமாவென மீண்டும் ஒரு முறை அவளிடம் கேட்டான். அவள் மறுத்து சிறியதாய்த் தலை அசைத்தாள் . வாகனத்தை இயக்கி மீண்டும் கிளம்பினான்.

புதிய புதிய ஊர்களை, மனிதர்ளை, மரங்களை, பறவைகளை, மலைகளை, கால் நடைகளை, வயல் வெளிகளை இறுக்கமான முகத்தோடு பார்த்தபடியே கண்களால் அந்தக் காட்சிகளை, பருகிக் கொண்டே வந்தாள் . அவளின் முகம் சிறிது சிறிதாய் இறுக்கம் தளர்ந்து கொண்டே வருவதைப் போலிருந்தது . வெயில் முடிந்து ஒரு புள்ளியில் மாலை நேரம் துவங்கி அவள் முகத்தில் மெதுவான குளிர் காற்று அடித்து, கண்கள் சொருகி பின் அயர்ந்து உறங்கிவிட்டாள்.

பாவம் !!! எத்தனை நாளின் உறக்கமோ என்று நட்ராஜ் எழுப்பாமல் விட்டுவிட்டான். இரவு நெடுநேரத்திற்குப் பிறகுதான் எழுந்தாள். தெலுங்குப் பாடல்கள் ஒலிக்கும் எதோ ஒரு ஓட்டலின் முன்னால் வாகனம் நின்று கொண்டிருந்தது. சட்டென கண்களை விழித்துத் பார்த்தாள். வண்ண வண்ண சிறு விளக்குகள் எரிந்துகொண்டிருந்தன.

பெரிய கல் அடுப்பில் வெள்ளைப் புகை மேலெழும்ப தோசை வார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள். நூற்றுக் கணக்கில் லாரிகள் நின்று கொண்டிருந்தன. வாகனத்திலிருந்து இறங்கி நட்ராஜைத் தேடினாள். முழுக்க அங்கே ஆண்கள்தான் இருப்பது போல பட்டது. நிறைய பேர் அவளையேப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பது போலிருந்தது..

சிறிது தூரம் முன் நடந்ததுமே எதிரில் அவளைப் பார்த்தபடி எதிரே வந்து கொண்டிருந்தான். சிறுநீர் கழிக்க வேண்டுமா என்று கேட்டான் . இவ்வளவு நேரம் மறந்திருந்துவிட்டு இப்போது சட்டென சிறுநீர்ப் பை நிரம்பி கனமேறி கடுப்பது போலிருந்தது .

ஆமாம் என்பது போல் தலை ஆட்டினாள். அவன் முன் நடக்க, தொடர்ந்து போனாள் . கொஞ்சம் தூரமாய் இருளுக்குள் அங்கங்கே நின்றபடி ஆண்கள் சிறுநீர் கழித்தபடி இருந்தார்கள்.

ஒரு நிமிடம் அவள் தன்னையும் இப்படியான இருளுக்குள் நின்று சிறுநீர் கழிக்கச் சொல்லுவான் என்று நினைத்தாள் . அவன் கடைக்குள் சென்றான். தூரத்தில் ஒரு பெண்ணிடம் பேசுவது தெரிந்தது . அவளை கடையின் உள்ளே அழைத்தான்.

கடையின் உள்ளே போய், பின்னால் ஒரு பாதை சென்றது . அங்கே அந்த கடைப் பெண் பயன்படுத்தும் ஒரு கழிப்பறையிருந்தது. கதவைத் திறந்து கொண்டு வெளியே வருகையில் அவன் ஓரமாய் நின்று புகை பிடித்துக் கொண்டிருந்தான் . சிறிய மஞ்சள் குண்டு பல்பின் வெளிச்சத்தில் அவனை முதன் முறையாகப்பார்த்தாள்.

ஓரளவு சிவந்த நிறம் , முகம் முழுக்க செழிப்பாயிருந்த தாடி. கொஞ்சம் முரட்டு உருவமாய்க் காட்டியது . முகத்தில் நிறைய மலையாளத் தன்மையிருந்தது . அவன் அவளைப் பார்த்ததும் சிகரெட்டை அணைக்கவில்லை. தூக்கி வீசவுமில்லை . அவன் அவளிடம் இரண்டு நிமிடம் என்று சொன்னான் . அடிக்கடி பிடிப்பவன் மதியத்திலிருந்து பிடிக்கவில்லை என்று சொன்னான் .

முடிக்கும் வரை அவள் நின்று கொண்டிருந்தாள் . அந்த இரண்டு நிமிடத்தில் ஒரு புதிய ஆடவனோடு எந்த உறுத்தலுமில்லாமல் எப்படிசகஜமாக இருக்க முடிகிறது என்று நினைத்துக் கொண்டாள்.

அவன் அணைத்து விட்டு வந்தான் . கையைக் கழுவி விட்டு சாப்பிட்டு வரச் சொன்னான் . அவள் மறுத்து வாகனத்தை நோக்கி நகர்ந்தாள் . பின்னாலேயே அவனும் வந்துவிட்டான். சாப்பிடலையா என்பது போல் அவனைப் பார்த்தாள் . அவன் பதில் பேசாமல் வாகனத்தில் சாவியை நுழைத்தான் . நமக்காக ஏன் ஒருவன் சாப்பிடாமல் கிடக்கிறான் என்று நினைத்தபடி நீங்க சாப்பிட வேண்டியதுதான ? என்று கேட்டாள் .

எனக்கு தெரிந்து நீங்க மதியத்திலிருந்து சாப்பிடல . எப்ப இருந்து நீங்க சாப்பிடலைனு எனக்குத் தெரியாது . ஆனா நம்ம கூட இருக்குற ஒருத்தர் சாப்பிடாம இருக்கும் போது நமக்கு சாப்பிட எப்படி மனசு வரும் என்று கேட்டான் .

"சாப்பிடப் போகலாம் என்று சொல்லி கீழே இறங்கினாள் .

காலையிலிருந்து நீர் கூட பருகவில்லை . நீரைப் பார்த்ததும் கட கடவென எடுத்துப் பருகினாள் . தன் முன்னிருக்கும் உணவில் சுவை எல்லாம் தெரியவில்லை. எதோ சாப்பிட்டாள் . பின் வாகனத்தை நோக்கி நடந்தாள் . சட்டென நியாபகம் வந்தவளாய் சாப்பிட்டது சைவ உணவா ,அசைவமா என்றுகேட்டாள்.

எனக்குத் தெரியும் உங்களுக்குச் சைவம்தான் என்று சொன்னான். சட்டென நிம்மதியாயிருந்தது . வாகனத்தைக் கிளப்பினான் . அவன் மணிக்கட்டில் நேரம் என்ன ஆகிறது என்று பார்த்தாள்.

இரண்டு மணியைத் தாண்டியிருந்தது . சாலையோரங்களில் இருளுக்குள் வயல்கள் கருப்பு நிறமாய்த் தெரிந்தது . மைல் கால்களில் தெலுங்கிலும் , ஆங்கிலத்திலும் ஊரின் பெயர்கள் எழுதியிருந்தது.

எப்படியும் இன்னும் ஆயிரத்தி சொச்சம் கிலோ மீட்டர்களைக் கடக்க வேண்டும் என்று நினைக்கும் போதே அவளுக்கு அயற்சியாயிருந்தது . மறுபடியும் உறங்கிவிட்டாள் .காலையில் சிறு தேநீர்க் கடையின் முன்னால் வாகனம் நின்றது . படிக்கும் போதிருந்தே அவள் பல முறை நினைத்திருக்கிறாள் . பெண்ணுக்கான குறைந்த சுதந்திரம் என்பது ஒரு தேநீர்க் கடைக்குப் போய் ஒரு தேநீர் சொல்லிவிட்டு அங்கேயே மரபெஞ்சில் அமர்ந்து தினசரி வாசித்தபடியே அதைப் பருகவேண்டுமென . யாரோ ஒருவர் தெலுங்கு எழுத்துகளிருக்கும் தினசரி வாசித்துக் கொண்டிருந்தார் .

அவளே இரண்டு தேநீர் என சொல்லலாமென வாய் திறக்கையில் நட்ராஜ் அழைத்தான் .பல்துலக்கவும் , காலைக் கடன் கழிக்கவும் பின்னால் இடமிருக்கிறதெனச் சொன்னான் . சிறிது நேரத்திற்குப் பின்னால் வந்து அவள் தேநீர் பருகினாள் . தேநீர்க் கடைக்காரர் எதோ கேட்கவும் அவன் வாகனத்தின் பின்பாகத்தைச் சுட்டிக்காட்டி அவளையும் காட்டி தெலுங்கில் எதோ சொன்னான்.

அப்போதுதான் அவளுக்கு மீண்டும் மாதவனின் நியாபகமே வந்தது . சட்டென ஒரு நிமிடம் அவளுக்குள் எல்லாமே இருண்டது . முழுவதும் பருக முடியாமல் மீண்டும் வாகனத்தில் போய் அமர்ந்தாள். அங்கங்கே நிறுத்தி நட்ராஜ் சிறிது நேரம் ஓய்வெடுத்துக் கொண்டான் . மதியம் அவன் எவ்வளவு வற்புறுத்தியும் அவள் சாப்பிட மறுத்து விட்டாள் . நட்ராஜ் ஓரிரு வார்த்தைகள் பேசத் துவங்கினான் . மாதவன் இங்கே என் முதுகுக்குப் பின்னால்தான் இருக்கிறான் என்ற உணர்வே அவளை மீண்டும் இறுக்கமாக்கியது . அவனோடு பேச மறுத்தாள் . நட்ராஜ் அவளை மிகவும் கனிவாய் நடத்தினான் . சிறிது நேரத்திக்கொரு முறை நீர் குடிக்கச் சொல்லி வற்புறுத்தினான் .

மாலை நான்கு மணிதான் இருக்கும். சாலை முழுக்க இருள் சூழ்ந்து இருந்தது. தூரத்தில் எங்கேயோ மழை பெய்து கொண்டிருக்கிறது போல குளிர்க் காற்று வீசத் துவங்கியது .

கண்ணாடி இறக்கி விடப்பட்ட பகுதியில் முழங்கையைத் தாங்கியபடி அமர்ந்திருந்தாள் .. ஓரிரு கிலோ மீட்டர்கள் முன் நகர்ந்து போனதும் மழைத் தூறல்கள் அவளின் முழங்கையில் பட்டது . ஒரு துளி மழை தன் மேல் பட்டு எத்தனை ஆண்டுகள் ஆகிவிட்டது என்று நினைத்தாள். முழங்கையை வெளி நோக்கி மேலும் தள்ளினாள் .

வெளியே மழை கொட்டியது. நிறைய துளிகள். நட்ராஜ் தன் பக்கத்துக் கண்ணாடியை மேலேற்றி அடைத்தான் . அவள் தன் உடலை மெல்லச் சரித்து, கழுத்தையும் மழைவிழும் பக்கம் சரித்தாள் . அவள் உடலெல்லாம் பட்டு நனைத்தது . நட்ராஜ் வாகனத்தை அகலமான ஒரு ஆற்றுப் பாலத்தில் நிறுத்தி அவளை மழைக்குள் இறங்கச் சொன்னான்.

"இறங்குன பாத்துக்கோ ..."

சட்டென மாதவனின் குரல் எங்கிருந்தோ கேட்டதும் உள்ளொடுங்கி அமர்ந்தபடி மழையில் இறங்க மறுத்து அப்படியே தன்னை உள்ளேயே இருத்திக் கொண்டுவிட்டாள் .

எதற்கோ பயந்தவளைப் போல் கண்ணாடியை விரைந்து ஏற்றி மழைத் துளி தன் மேல் படாமல் தடுத்துக் கொண்டாள் . நட்ராஜ் வேகமாக இறங்கி அவளின் புறத்து கதவைத் திறந்து அவளின் கரத்தைப் பிடித்து, சட்டென வெளியே இழுத்தான். அவள் எதிர்பார்க்கவேயில்லை. ஒரு நிமிடத்தில் மழைக்குள் வந்துவிட்டாள் . மழை அவள் மேல் கொட்டித்தீர்த்தது .

மழையின் சப்தத்திற்குள் நின்று ஹோ.....வென, கதறி அழ ஆரம்பித்தாள் .

தன் கல்பாரம் மெல்ல நீரோடு கரைந்து போக, கரைந்து போக நெடுநேரம் அழுதாள் . அழுதாள் . . மழை ஓசை நின்றும் அவளின் அழும் ஓசை கேட்டுக் கொண்டேயிருந்தது .

இனி அழ ஒன்றுமில்லை என்பது போல் அழுதாள். நட்ராஜ் அருகில் கூட வரவில்லை. விட்டுவிட்டான் .அழுது முடித்து சோர்ந்து நின்றுகொண்டிருந்தாள் . ஒரு பருத்தித் துண்டை எடுத்து அவளின் தலை மீது வைத்தான். அவள் அப்படியே நின்றாள் . அப்படியே முகத்தின் மீதும் , உடல் முழுக்க இருந்த கல் போன்ற இறுக்கமான தன்மை நீங்கி ஒரு குழந்தையின் முகம் போலிருந்தது .

ஒரு பருத்தித் துண்டை எடுத்து அவளின் தோள் மீது போட்டான் . அவள் கொஞ்சமாய்த் துவட்டிக் கொண்டாள் . வாகனத்தில் ஏறி அமர்ந்தாள். ஈரமான சாலையும், ஈரமான வயல் வெளியும் , நீண்ட ஆறுகளும் சட்டென எல்லா புறமும் ஈரமாகி அவளை நெகிழ்த்தியது . ஓரிடத்தில் தேநீர் குடிக்க நிறுத்தச் சொன்னாள் . அவளே இரண்டு தேநீர் என்று சொன்னாள் .

பருகிப் பருகி, பின் மீண்டும் மீண்டும் தேநீர் சொல்லி, பல முறை பருகினாள் .நட்ராஜ்க்கு இது விநோதமாயிருந்தது. மைல் கற்களில் தெலுங்கு எழுத்துக்கள் மறைந்து ஹிந்தி எழுத்துக்கள் தோன்றின. நட்ராஜ்கு மழைக்கு முன் வேறொரு பெண்ணோடும் மழைக்குப் பின் வேறொரு பெண்ணோடும் பயணிப்பது போல் தோன்றியது . ஈர ஆடையை நெகிழ்த்தி விட்டு வேறொரு ஆடையை அணிந்து கொள்ளச் சொன்னான். அவள் இந்த ஈரம் என் உடலில் ஒட்டிக் கொண்டிருக்கட்டும் என்று சொல்ல நினைத்தபடி.. இருக்கட்டும் என்று மட்டும் சொன்னாள் . தொடையிடையில் பிசு பிசுப்பை உணர்ந்தவள் சட்டென எதோ ஓன்று சரியில்லாதது போல் இருக்க, குனிந்து ஆடையைப் பார்த்தாள்.

உதிரப்போக்கு. நீல நிறச் சேலையெங்கிலும் முன்புறம் சிகப்பு படர்ந்திருந்தது. நட்ராஜும் பார்த்து விட்டான் . செல்லும் வழியெங்கிலும் எங்கேனும் நாப்கின் கிடைக்கிறதாவெனப் பார்த்தான். கொஞ்சம் பெரிய கிராமமொன்றில் ஒரு கடையில் கிடைத்தது. வாகனத்தை நிறுத்தி பின்புறம் ஏறி மாற்றிக் கொள்ளும்படி சொன்னான்.

மாதவனின் முன்னால் இனி வைத்து ஒரு போதும் நிர்வாணமாய் நிற்க முடியாது என நினைத்துக் கொண்டு முடியாது என்று மட்டும் சொல்லிவிட்டு இருளில் வயல் வெளியின் நடுவே அகன்ற ஒரு மரத்தின் பின்னால் நின்று உடையும், நாப்கினும் மாற்றிக் கொண்டாள்.

இரவு உணவெடுத்துவிட்டு அயர்ந்து உறங்கினாள். குளிர் அதிகமெடுத்தது. நட்ராஜ் வண்டியை ஓரமாய் நிறுத்திவிட்டு தனது இரண்டு போர்வைகளை வைத்து அவளை மூடி கதவிலிருக்கும் கண்ணாடியை குளிர் நுழையாதவாறு உயர்த்திவிட்டான்.

நள்ளிரவு முடிந்து காட்டின் வழியே செல்கையில் ஓரிடத்தில் பூரணியை உசுப்பி எழுப்பிவிட்டான். விழித்துப் பார்க்கையில் முழுக்க இருளாயிருந்தது . மிரட்சியானவளை அமைதியாய் இருக்கும்படி சொல்லிவிட்டு வாகனத்தின் முகப்பு லைட்டின் வெளிச்சத்தை முடுக்கினான் .

வாகன வெளிச்சத்தை ஊடுருவிப் பார்க்கையில் தூரத்தில் பனிப் புகை நடுவிலிருந்து சாலையின் ஒரு முனையிலிருந்து மறு முனைக்கு, காட்டு யானைகள் கூட்டமாய் நகர்ந்து கொண்டிருந்தன. வாழ்நாளில் முதல் முறையாக இவ்வளவு யானைகளை ஒரு சேரப் பார்க்கிறாள் . இது போல வழியில் வேறு ஏதேனும் தென்பட்டால் எழுப்பிச் சொல்லும்படி சொல்லிவிட்டு பின் மறுபடியும் அயர்ந்து தூங்கிவிட்டாள்.

புகை மூட்டமான அதிகாலையில் வாரணாசிக்குள் வாகனம்நுழைந்தது. பூரணியை எழுப்பினான் . அந்த அதிகாலைக் குளிரிலும் கங்கையின் கல் படியின் ஓரத்தில் அவ்வளவு பேர் நீத்தார் சடங்குகள் செய்து கொண்டிருந்தார்கள் . நிறைய ஆன் பெண் தலைகள் முங்கி எழுந்து கொண்டிருந்தது. புரோகிதர்களும், சாதுக்களும், பசுக்களும், பிணங்களும் அலைந்து கொண்டிருந்தனர்.

அரிச்சந்திரன் படித்துறை எங்கிருக்கிறதென ஒருவரிடம் விசாரித்தான்.

விறகுகளின் மேல் மாதவனைக் கிடத்தி நெருப்பிட்டார்கள்

சட சடவென உடல் எரிந்தது.

நெருப்பு, தூய்மையின் அடையாளம் !!!

அது எல்லாவற்றையும் அழித்து, வேறொரு புதிய பொருளை நமக்கு வழங்கி விடுகிறது என்று ஒருவர் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்.

சிறிது நேரத்தில் எரிப்புச் சடங்கின் பிந்தைய சடங்குகளை செய்ய கங்கையில் மூழ்கி எழுந்து கல் படிக்கு வர பூரணியை அழைத்தார்கள்

பூரணி நட்ராஜிடம் தான் விடாய்த் தீட்டிலிருப்பதாய்ச் சொன்னாள் .

அந்தத் தெய்வமும் அங்கிருந்துதான் வந்திருக்கக்கூடும். ஒன்றும் தீட்டில்லை என்றான் .

ஒரு முறை உன்னை அணைத்துக் கொள்ள வேண்டும் போலிருக்கிறது என்றாள்.

அந்த அணைப்பு எவ்வளவு பரிசுத்தம் கூடியது .தூய்மையான நெருப்பைப் போல